کد مطلب:152497 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:229
حفظ رمز نهضت حسینی
از ارزنده ترین آثار و بركات مجالس عزاداری و گریه بر ابی عبدالله حسین (ع) حفظ رمز نهضت حسینی است.
براستی؛ چرا در دوران منحوص سلاطین و پادشاهان جور از برپایی مجالس عزای اهل بیت (ع) به خصوص سالار شهیدان جلوگیری می شد؟ آیا نه این است كه عزای حسینی و امامان شیعه، سبب می شود كه سخنوران و دانشمندان متعهد و انقلابی، مردم را از ظلم های حكومتها آگاهی دهند و انگیزه قیام آن حضرت كه امر به معروف و نهی از منكر است به اطلاع مردم برسد؟
آری، اینگونه مجالس، آموزشگاهها و دانشگاههایی است كه به بهترین روش و زیباترین اسلوب مردم را به سوی دین خوانده و عواطف را آماده می كند و جاهلان و بی خبران را از خواب سنگین غفلت بیدار می سازد و نیز در این مجالس است كه مردم، دیانت را همراه با سیاست، از مكتب حسین بن علی (ع) می آموزند.
گریه بر سید الشهدا (ع) و تشكیل مجالس عزای حسینی نه تنها اساس مكتب را حفظ می كند، بلكه باعث می گردد شیعیان با حضور در این مجالس از والاترین تربیت اسلامی برخوردار شده و در جهت حسینی شدن رشد و پرورش یابند.
كدام اجتماعی است كه در عالم چنین اثری را از خود بروز داده باشد؟ كدام حادثه ای است مانند حادثه جانسوز كربلا كه از دوره وقوع تاكنون و بعدها بدینسان اثر خود را در جامعه بشریت گذارده، و روز به روز دامنه آن وسیعتر و پیروی و تبعیت از آن بیشتر گردد؟ از این رو باید گفت كه در حقیقت مراسم عزاداری حافظ و زنده نگهدارنده نهضت مقدس امام حسین (ع) و در نتیجه حافظ اسلام وضامن بقای آن است.
تشكیل مجالس عزاداری حسین، نه تنها اساس مكتب را حفظ كرده و می كند بلكه به علاوه سبب آن گردید كه شیعیان با حضور در این مجالس از والاترین تربیت اسلامی برخوردار شده و در جهت حسینی شدن رشد و پرورش یابند.
«موریس دوكبری» می نویسد: «اگر مورخین ما، حقیقت این روز را می دانستند و درك می كردند كه عاشورا چه روزی است، این عزاداری را مجنونانه نمی پنداشتند. زیرا پیروان حسین به واسطه عزاداری حسین می دانند كه پستی و زیر دستی و استعمار را نباید قبول كنند. زیرا شعار پیشرو و آقای آنان تن به زیر بار ظلم و ستم ندادن است.
قدری تعمق و بررسی در مجالس عزاداری حسین نشان می دهد كه چه نكات دقیق و حیات بخشی مطرح می شود،در مجالس عزاداری حسین گفته می شود كه حسین (ع) برای حفظ شرف و ناموس مردم و بزرگی مقام و مرتبه اسلام، از جان و مال و فرزند گذشت و زیر بار استعمار و ماجراجویی یزید نرفت؛ پس بیایید،ما هم شیوه او را سرمشق قرار داده از زیر دستی استعمار گرایان خلاصی یابیم و مرگ با عزت را بر زندگی با ذلت ترجیح دهیم...» [1] .
براستی؛ چرا در دوران منحوص سلاطین و پادشاهان جور از برپایی مجالس عزای اهل بیت (ع) به خصوص سالار شهیدان جلوگیری می شد؟ آیا نه این است كه عزای حسینی و امامان شیعه، سبب می شود كه سخنوران و دانشمندان متعهد و انقلابی، مردم را از ظلم های حكومتها آگاهی دهند و انگیزه قیام آن حضرت كه امر به معروف و نهی از منكر است به اطلاع مردم برسد؟
آری، اینگونه مجالس، آموزشگاهها و دانشگاههایی است كه به بهترین روش و زیباترین اسلوب مردم را به سوی دین خوانده و عواطف را آماده می كند و جاهلان و بی خبران را از خواب سنگین غفلت بیدار می سازد و نیز در این مجالس است كه مردم، دیانت را همراه با سیاست، از مكتب حسین بن علی (ع) می آموزند.
گریه بر سید الشهدا (ع) و تشكیل مجالس عزای حسینی نه تنها اساس مكتب را حفظ می كند، بلكه باعث می گردد شیعیان با حضور در این مجالس از والاترین تربیت اسلامی برخوردار شده و در جهت حسینی شدن رشد و پرورش یابند.
كدام اجتماعی است كه در عالم چنین اثری را از خود بروز داده باشد؟ كدام حادثه ای است مانند حادثه جانسوز كربلا كه از دوره وقوع تاكنون و بعدها بدینسان اثر خود را در جامعه بشریت گذارده، و روز به روز دامنه آن وسیعتر و پیروی و تبعیت از آن بیشتر گردد؟ از این رو باید گفت كه در حقیقت مراسم عزاداری حافظ و زنده نگهدارنده نهضت مقدس امام حسین (ع) و در نتیجه حافظ اسلام وضامن بقای آن است.
تشكیل مجالس عزاداری حسین، نه تنها اساس مكتب را حفظ كرده و می كند بلكه به علاوه سبب آن گردید كه شیعیان با حضور در این مجالس از والاترین تربیت اسلامی برخوردار شده و در جهت حسینی شدن رشد و پرورش یابند.
«موریس دوكبری» می نویسد: «اگر مورخین ما، حقیقت این روز را می دانستند و درك می كردند كه عاشورا چه روزی است، این عزاداری را مجنونانه نمی پنداشتند. زیرا پیروان حسین به واسطه عزاداری حسین می دانند كه پستی و زیر دستی و استعمار را نباید قبول كنند. زیرا شعار پیشرو و آقای آنان تن به زیر بار ظلم و ستم ندادن است.
قدری تعمق و بررسی در مجالس عزاداری حسین نشان می دهد كه چه نكات دقیق و حیات بخشی مطرح می شود،در مجالس عزاداری حسین گفته می شود كه حسین (ع) برای حفظ شرف و ناموس مردم و بزرگی مقام و مرتبه اسلام، از جان و مال و فرزند گذشت و زیر بار استعمار و ماجراجویی یزید نرفت؛ پس بیایید،ما هم شیوه او را سرمشق قرار داده از زیر دستی استعمار گرایان خلاصی یابیم و مرگ با عزت را بر زندگی با ذلت ترجیح دهیم...» [1] .
[1] بحارالانوار، علامه مجلسي، ج 44 ص 284.